Wat een avontuur

De Kanjers.

Hotel au Bon accueil

Het hotel van Leon en Monique is een echt rennershotel. Alles staat in het teken van fietsen en iedereen heeft dezelfde  doelstellingen. Voor een week is iedereen een grote happy familie. Of je nu alleen bent, met z'n tweetjes of met een groep. Voor iedereen geldt hetzelfde. FIETSEN.

Niet zomaar fietsen...........nee fietsen in de bergen en veelal het doel: bedwingen van de Alpe d'Huez.
Ik ben begonnen aan het avontuur met zo'n 3500 km in de benen. Een redelijk gedegen voorbereiding dankzij trainer Hans.
Het hotel is eerder een jeugdherberg voor oudere fanatieke fietsers. Meestal heeft iedere dag hetzelfde ritme:
Opstaan: ontbijten met  z'n allen in fietstenue, fiets klaarmaken en fietsen. Tussen 16-18 uur weer retour hotel voor de pasta, vanaf het pastabuffet. De stoere verhalen komen allemaal los en we eindigen de middag als een grote familie. Douchen en om 19 uur is er het diner. Iedere dag een 3 gangendiner van de beste kok van Frankrijk. Heerlijk. Gevarieerd en gezond eten. De koffie kon iedere dag, vanwege de hoge temperaturen, op het terras genuttigd worden. Er werd nog meer gekletst, plannen voor de volgende dag gemaakt, gezongen en spelletjes gespeeld. Rond 22.30 u ging veelal het kaarsje uit bij iedereen. Men ging nog relaxen op de kamer en zich klaar maken voor de nacht.

Het hotel is prachtig gelegen in Les Ougiers, in nabijheid van Venosc, de voet van de Berarde. Een lange fietstocht van ongeveer 20 min over vlakke weg. De eerste km zijn bergafwaarts in de ochtend, en na een zware fietsdag bergopwaarts. Dat is erg vermoeiend en soms storend, maar wanneer het rood blauwe bord en de bolletjestrui van de Col de Nostalgie in zicht is, komen er oerkrachten in je los, die je vervolgens naar grotere hoogte brengen. Je weet dat de pasta en heerlijke douch op je wacht. Naast het heerlijke tuinterras is er een museumruimte met alle info over alles wat met rennen te maken heeft, evenals de vele foto's van renners en bnn'ers die het hotel veel bezoeken. De kracht van Au Bon Accueil is de relaxte sfeer van de gastheer en gastvrouw die erg hard werken, maar niet uitstralen dat ze hard werken. Ze weten alle records en dagtrips van alle gasten en hebben een enorme belangstelling voor iedereen. Het weerpraatje van Leon is iedere avond een daverend succes. Bas de barman en manesje van alles past geheel in dit plaatje en doet alle taken met verve, wat een geweldig hotel is Au Bon Accueil. Bedankt.

Les Deux Alpes en Mizoen

Ja ja, wat stram in de benen en dan toch maar weer fietsen. Alweer de 5^de dag fietsen. De benen, maar ook de armen doen al een beetje pijn. Bovendien moet je de concentratie goed in de gaten houden. Een flinke afdaling naar de eerste rotonde en dan omhoog. Volgens Hans ala de Amelander duinen. Helaas bleek dit niet het geval, maar ook wij weten dat inmiddels wel. Hans maakt alles in gedachten een beetje lichter. Helaas moest Yolanda afhaken. De eerste klim was ook erg steil. Dat was wel even bikkelen. Gaandeweg werd het wel steeds gemakkelijker. Het is een drukke en op sommige stukken zeer smalle weg. Daarnaast zijn er enkele donkere tunnels. In de tunnels lijken alle vervoersmiddelen, behalve de fiets, wel dikke tankwagens. Wat een lawaai. Is dit wel een leuke route?? Er waren enorme steilranden, dus jammer genoeg moest Rika, vanwege hoogtevrees, terug. Zij koos voor een tocht richting de mooie Col d’Ornon. Hans en ik klommen verder naar de stuwdam bij Les Deux Alpes. Niet heftig, maar de benen voelen het allemaal wel. Hans was al een stuk verder, maar zoals altijd: ik kom van zelf. Foto-stop! Wat een mooie omgeving. Wat een ruig gebied. Les deux Alpes kennen we wel en is geen mooi dorp dus kozen we voor het prachtige gemakkelijke (uhum) pitoreske Mizoen. Effe 4,5 bochten van 14 a 15 %. Gelukkig dat oplopende Fransen allez allez riepen, zodat ik de vaart (uhum 5, 5 km per uur) er in hield. Op apegapen vond ik Hans boven en genoten we beide van een fantastisch uitzicht! Daarna vervolgden we onze weg langs de randen en genoten op sommige plekken van een fantastisch uitzicht. Klimmen,klimmen en nogmaals klimmen. Tot dat we niet verder konden. Als een razende dolle weer naar beneden. Met verbazing gekeken hoe ver we eigenlijk geklommen hadden.  We besloten nog een relaxte tocht naar Allemont te maken met een afsluitende klim aldaar op de stuwdam. In Bourg -d'Oisan hebben we Rika weer opgepikt en de trip voltooid. De terugreis weer hetzelfde recept. Heerlijk op grote blad richting het hotel en de laatste 4km buffelen. We hebben het weer gered.